آموزش جوشکاری co2

جوشکاری CO2 یک روش جوشکاری رایج است که از گاز دی اکسید کربن به عنوان گاز محافظ برای محافظت از ناحیه ی جوش در برابر آلودگی جوی استفاده می کند. همچنین به عنوان جوشکاری قوس فلزی گازی (GMAW) یا جوشکاری با گاز بی اثر فلزی (MIG) شناخته می شود. در این مقاله مروری بر جوشکاریCO2 ، مزایا و معایب آن، اقدامات احتیاطی ایمنی و تکنیک‌ های جوشکاری با کیفیت بالا ارائه می‌شود.

مزایای آموزش جوشکاری CO2  

جوشکاری CO2 یک فرآیند جوشکاری پر کاربرد است که می تواند بر روی مواد مختلفی از جمله فولاد کربنی، فولاد ضد زنگ و آلومینیوم استفاده شود.

از مزایای جوش CO2 می توان به بهره وری بالای آن اشاره کرد، زیرا می تواند جوش های سریع و کارآمدی ایجاد کند و به تمیزکاری کمی پس از جوشکاری نیاز دارد.

جوش CO2 همچنین برای جوشکاری داخلی و خارجی مناسب است و می تواند در همه موقعیت ها از جمله مسطح، افقی، عمودی و سربالا استفاده شود.

معایب جوشکاری CO2

یکی از معایب اصلی جوش CO2 این است که می تواند پاشش زیادی ایجاد کند که می تواند منجر به نقص در جوش شود.

این نوع جوشکاری همچنین به مهارت و تجربه ی بالاتری نسبت به سایر روش ‌های جوشکاری نیاز دارد و به دلیل هزینه ی تجهیزات و گاز محافظ می‌تواند گران‌ تر باشد.

اقدامات احتیاطی ایمنی در جوشکاری CO2

جوشکاری CO2 شامل کار با دما های بالا، جریان های الکتریکی و گازهای خطرناک است. برای اطمینان از ایمنی جوشکار و سایر افراد در محل کار، رعایت این نکات ایمنی مهم است:

تجهیزات حفاظت فردی

جوشکاران باید از تجهیزات حفاظت فردی شامل دستکش جوشکاری، کلاه ایمنی جوشکاری، ژاکت یا پیش بند مقاوم در برابر شعله و چکمه های پنجه فولادی استفاده کنند.

جوشکاران همچنین باید از گوش گیر یا گوش بند استفاده کنند تا از شنوایی خود در برابر صدای تولید شده در فرآیند جوشکاری محافظت کنند.

تهویه و جریان هوا

جوشکاری CO2 گازهای خطرناکی از جمله دی اکسید کربن و ازن تولید می کند که می تواند برای سلامتی جوشکار مضر باشد.

برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض این گازها مهم است که در یک منطقه تهویه مناسب با جریان هوای کافی کار کنید.

پیشگیری از آتش سوزی

جوشکاری CO2 با دماهای بالا و جرقه هایی سر و کار دارد که می تواند مواد قابل اشتعال مجاور را مشتعل کند.

جوشکار ها باید هرگونه مواد قابل اشتعال را از محل جوشکاری دور کرده و در مواقع اضطراری یک کپسول آتش نشانی در دسترس داشته باشند.

ایمنی برق

در جوشکاری CO2  کار با جریان های الکتریکی لازم است که در صورت عدم استفاده ی صحیح می تواند خطرناک باشد.

جوشکاران باید اطمینان حاصل کنند که تجهیزات جوشکاری آنها به درستی به زمین متصل شده باشند و از منبع برق مناسب برای کار استفاده کنند.

تعمیر و نگهداری تجهیزات و وسایل

تجهیزات جوش CO2 باید به طور منظم بازرسی و نگهداری شوند تا اطمینان حاصل شود که در شرایط کاری خوبی هستند. هر گونه تجهیزات معیوب باید قبل از استفاده تعمیر یا تعویض شود تا از خطرات ایمنی جلوگیری شود.

آشنایی با آموزش جوشکاری CO2

جوشکاری CO2 به تجهیزات، مواد و تکنیک های خاصی برای تولید جوش با کیفیت بالا نیاز دارد.

در ادامه به تشریح تجهیزات و مواد مورد نیاز برای جوشکاری CO2 می‌پردازیم و یک نمای کلی از فرآیند این نوع از جوشکاری ارائه می دهیم.‌

تجهیزات مورد نیاز برای آموزش جوشگاری co2

جوشکاری CO2 به منبع تغذیه، دستگاه جوش تفنگی و منبع گاز نیاز دارد.

منبع تغذیه، جریان الکتریکی مورد نیاز برای جوشکاری را تامین می کند و دستگاه جوش تفنگی فلز پرکننده را به ناحیه جوش می رساند. منبع گاز، دی اکسید کربن را فراهم می کند که از ناحیه جوشکاری در برابر آلودگی هوا محافظت می کند.

مواد مناسب برای جوشکاری CO2

همانظور که قبلا به آن اشاره شد، جوش CO2 را می توان بر روی مواد مختلفی از جمله فولاد کربنی، فولاد ضد زنگ و آلومینیوم استفاده کرد. ضخامت مواد می تواند از 0.8 میلی متر تا 25 میلی متر متغیر باشد، که باعث می شود جوش CO2 برای مواد نازک و ضخیم مناسب باشد.

آماده سازی اتصال جوشکاری co2

آماده سازی اتصال بخش مهمی از فرآیند جوشکاری است، زیرا استحکام و کیفیت اتصال نهایی را تعیین می کند.

محل اتصال باید تمیز و خشک و فارغ از هر نوع آلودگی باشد که می تواند بر فرآیند جوشکاری تأثیر بگذارد باشد.

اتصال همچنین باید به شکل مناسبی باشد تا از یک جوش قوی و پایدار اطمینان حاصل شود. فرآیند آماده سازی اتصال ممکن است شامل برش، سنگ زنی یا تمیز کردن سطوحی باشد که قرار است جوش داده شوند.

انواع تکنیک های جوشکاری c02

جوش CO2 را می توان در تمام موقعیت های جوشکاری اعم از مسطح، افقی، عمودی و سربالا استفاده کرد. روش جوشکاری مورد استفاده به موقعیت اتصال، مواد جوش داده شده و نتیجه ی مورد نظر بستگی دارد. برخی از تکنیک های رایج جوشکاری عبارتند از:

انتقال اتصال کوتاه

این تکنیک برای مواد نازک مناسب است و شامل مذاب شدن سیم توسط قوس الکتریکی و رسوب بر روی اتصال می‌شود.

انتقال اسپری

 این روش برای مواد ضخیم‌تر مناسب است و شامل یک قوس با جریان بالا است که سیم  را ذوب کرده و آن را به صورت اسپری‌ مانند بر روی محل اتصال قرار می‌دهد.

انتقال اسپری پالسی

این تکنیک نوعی از تکنیک انتقال اسپری است و شامل یک قوس پالسی است که امکان کنترل بیشتر روی جوش را فراهم می کند و پاشش را کاهش می دهد.

بستن قطعه ی کار

بستن قطعه ی کار در موقعیت صحیح برای ایجاد یک اتصال کیفیت بالا مهم است. قطعه کار باید محکم بسته شود تا از حرکت در طول فرآیند جوشکاری جلوگیری شود. گیره ها باید دور از محل جوش قرار گیرند تا از آلودگی جلوگیری شود.

نحوه ی قرارگیری الکترود

موقعیت الکترود می تواند بر کیفیت و استحکام جوش تأثیر بگذارد. الکترود باید در زاویه 90 درجه نسبت به محل اتصال قرار گیرد تا از نفوذ و همجوشی مناسب اطمینان حاصل شود. الکترود همچنین باید به اندازه کافی نزدیک به محل اتصال قرار گیرد تا از انتقال حرارت کافی اطمینان حاصل شود.

اتصالات جوش در جوشکاری co2

جوش CO2 می تواند برای ایجاد انواع مختلف اتصالات، از جمله اتصالات لب به لب، اتصال پوششی، اتصالات سپری یا T و اتصالات گوشه استفاده شود.

نوع اتصال مورد استفاده به کاربرد و نتیجه ی مورد نظر بستگی دارد.

اتصال لب به لب

اتصال لب به لب به اتصالی گفته می شود که در آن دو قطعه فلز سر به سر به هم متصل می شوند.

 اتصالات لب به لب معمولاً در جوشکاری سازه استفاده می شود و تولید یک اتصال لب به لب قوی و پایدار نیاز به مهارت و دقت بالایی دارد.

اتصال پوششی

اتصال پوششی، اتصالی است که در آن دو قطعه فلز روی هم قرار می گیرند.

اتصالات پوششی معمولاً در ورق های فلزی مورد استفاده قرار می گیرند و نسبت به اتصال لب به لب به مهارت و دقت کمتری نیاز دارند.

اتصال سپری یا T

اتصال T به اتصالی گفته می شود که در آن یک قطعه فلز با زاویه 90 درجه به سطح یک قطعه فلز دیگر جوش داده می شود.

اتصال T عموما در جوشکاری سازه مورد استفاده قرار می گیرند و نیاز به مهارت و دقت زیادی دارد.

اتصال گوشه

اتصال گوشه اتصالی است که در آن دو قطعه فلز با زاویه قائمه به هم متصل می شوند.

اتصالات گوشه ای هم مانند اتصال سپری و لب به لب اکثرا در جوشکاری سازه استفاده می شود.

بررسی کیفیت اتصال

اطمینان از کیفیت جوش برای موفقیت پروژه جوشکاری ضروری است.

کیفیت جوش را می توان با بازرسی جوش از نظر عیوب و اطمینان از مطابقت با استانداردهای صنعتی ارزیابی کرد.

بررسی چشمی روشی معمول برای ارزیابی جوش است و شامل بررسی جوش برای هر گونه عیب قابل مشاهده مانند ترک، تخلخل و همجوشی ناقص است.

راه های دیگر ارزیابی جوش شامل آزمایش های غیر مخرب مانند آزمایش اشعه ی ایکس یا اولتراسونیک می باشد.

عیب یابی مسائل رایج در جوشکاری co2

جوشکاری CO2 گاهی اوقات ممکن است با مشکلات رایجی روبرو شود که می تواند بر کیفیت جوش تأثیر بگذارد.

مسائلی مانند پاشش و همجوشی ناقص و تخلخل. برای عیب یابی این مشکلات، جوشکاران باید اتصال را بررسی کرده، سرعت جریان گاز را چک کنند و تکنیک جوشکاری را تنظیم کنند.

پروسه های بعد جوشکاری

مهمترین پروسه های بعد جوشکاری شامل تمیز کردن محل اتصال، تنش زدایی و عملیات حرارتی پس از جوشکاری است که در ادامه به آن می پردازیم.

1- تمیز کردن محل اتصال

اولین مرحله پس از اتمام فرآیند جوشکاری، تمیز کردن اتصال جوش داده شده است. جوشکاری باعث ایجاد پاشش و سرباره زیادی می شود که می تواند روی سطح اتصال جوش داده شده جمع شود.

این نه تنها می تواند ظاهر مفصل را تحت تاثیر قرار دهد، بلکه می تواند باعث خوردگی و ضعیف شدن مفصل نیز شود. بنابراین، مهم است که اتصال جوش داده شده را به طور کامل تمیز کنید تا هرگونه پاشش، سرباره یا سایر ناخالصی ها از بین برود.

فرآیند تمیز کردن باید با استفاده از چکش جوشکاری یا برس سیمی آغاز شود. هنگامی که قطعات بزرگتر جدا شدند، می توان از سنگ زنی یا سنباده برای حذف هرگونه ناخالصی باقی مانده و صاف کردن سطح اتصال جوش داده شده استفاده کرد. پس از اتمام فرآیند تمیز کردن، اتصال باید برای اطمینان از تمیز و عاری بودن از هرگونه نقص بررسی شود.

2- تنش زدایی

جوشکاری CO2 می تواند به دلیل گرمای زیاد تولید شده در طول فرآیند جوشکاری، تنش های پسماند را در اتصال جوش ایجاد کند.

این تنش‌های پسماند می‌توانند باعث انحراف یا حتی ترک خوردن اتصال جوش داده ‌شده در شرایط خاص شوند. تنش زدایی یک روش پس از جوشکاری است که می تواند برای کاهش یا حذف این تنش های پسماند و بهبود استحکام و دوام اتصال جوش داده شده استفاده شود.

تنش زدایی را می توان با دو روش انجام داد: عملیات حرارتی و روش های مکانیکی.

روش های مکانیکی شامل اعمال فشار یا ارتعاش به اتصال جوش داده شده برای کاهش تنش های پسماند است.

در ادامه به توضیح روش عملیات حرارتی پس از جوش می پردازیم:

3- عملیات حرارتی پس از جوش

عملیات حرارتی پس از جوش یا همان PWHT یکی دیگر از پروسه های مهم پس از جوشکاری است که می تواند استحکام و دوام اتصال جوش داده شده را بهبود بخشد. PWHT شامل گرم کردن اتصال جوش داده شده تا یک دمای خاص و نگه داشتن آن برای مدت زمان معینی است. این می تواند ریزساختار اتصال جوش داده شده را بهبود بخشد و تنش های پسماند را کاهش دهد.

PWHT معمولاً برای فولادهای کربنی و کم آلیاژ انجام می شود و می توان از آن برای دستیابی به نتایج متفاوت بسته به نیازهای خاص اتصال جوش داده شده استفاده کرد.

به عنوان مثال، می توان از آن برای بهبود چقرمگی اتصال، کاهش خطر ترک خوردگی یا بهبود مقاومت در برابر خوردگی استفاده کرد.

دمای خاص و مدت عملیات حرارتی به ماده ی جوش داده شده، ضخامت ماده و الزامات خاص اتصال جوش داده شده بستگی دارد.

سخن نهایی

جوشکاری CO2 یک فرآیند جوشکاری پرکاربرد است که مزایای زیادی از جمله سرعت جوشکاری بالا و هزینه کم را ارائه می دهد.

با این حال، جوشکاری CO2 دارای معایبی نیز می باشد، مانند تولید گازهای خطرناک و نیاز به آماده سازی مناسب اتصال.

با رعایت احتیاط های ایمنی مناسب و استفاده از تکنیک های جوشکاری مناسب، جوشکارها می توانند جوش هایی با کیفیت بالا تولید کنند که استانداردهای صنعتی را رعایت کرده و ایمن و قابل اعتماد هستند.